Όπως και σήμερα οι αρχαίοι αναζητούσαν μια περιπετειώδη και φιλική φύση, αλλά μια διαδικασία επιλογής φαίνεται κάπως άκαρδη σήμερα. Άσε τη μητέρα να διαλέξει συμβουλεύει ο Νεμεσιάνους, ένας Ρωμαίος ειδικός στα κυνηγετικά σκυλιά.
Πάρε τα κουτάβια, περικύκλωσε τα με ένα λαδωμένο σχοινί και ανάφλεξε το. Η μητέρα θα πηδήξει πάνω από το πύρινο δαχτυλίδι σώζοντας κάθε κουτάβι ένα-ένα με σειρά ανάλογη της αξίας τους. Άλλα σημάδια για ένα εξαίρετο κυνηγόσκυλο είναι τα μεγάλα απαλά αυτιά, σε αντίθεση από τα μικρά και τραχιά. Τα όρθια αυτιά είναι μια χαρά, αλλά τα καλύτερα διπλώνουν λιγάκι.
Ένας μακρύς γεροδεμένος λαιμός συνηθίζει εύκολα το κολάρο. Ο θώρακας πρέπει να είναι πλατύς, οι ώμοι σε απόσταση μεταξύ τους και τα πισινά πόδια ελαφρώς μακρύτερα από τα μπροστινά για να κυνηγούν λαγούς στην πλαγιά. Το τρίχωμα του σκύλου, είτε είναι μακρύ ή κοντό, μπορεί να είναι οποιουδήποτε χρώματος, αρκεί να είναι λαμπερό, πυκνό και απαλό.
Η εκπαίδευση ενός νέου σκύλου ξεκινά στους 20 μήνες, αλλά το κουτάβι χρειάζεται ένα καλό όνομα εξ αρχής. Ο Ξενοφώντας, ένας Έλληνας ιστορικός, έγραψε για τα κυνηγόσκυλα τον τέταρτο αιώνα π.Χ. , υποστήριξε πως τα καλύτερα ονόματα είναι μικρά, μία ή δύο συλλαβές , ώστε να προφέρονται εύκολα. Κανένα ελληνικό κυνηγόσκυλο δεν ονομαζόταν Θρασύβουλος ή Θουκυδίδης!
Η σημασία του ονόματος ήταν πολύ σημαντική για την ψυχολογία αφεντικού-σκυλιού, ονόματα που εξέφραζαν ταχύτητα, κουράγιο, δύναμη, εμφάνιση και άλλες αξίες ήταν συχνά. Ο ίδιος ο Ξενοφών ονόμασε το αγαπημένο του σκυλί «Ορμή».
Η Αταλάντη, η διάσημη κυνηγός της Ελληνικής μυθολογίας, ονόμασε το σκυλί της Αύρα. Ένα αρχαιοελληνικό βάζο του 560πχ απεικόνιζε την Αταλάντη με άλλους ήρωες και τα κυνηγόσκυλα τους να σκοτώνουν τον σπουδαίο κάπρο της Καλυδωνίας. Επτά ονόματα σκύλων αναγράφονται στο αγγείο (κάποια παραβιάζουν τον νόμο του Ξενοφώντα) ο Ορμητικός, ο Μεθέπων, ο Εγέρτης, ο Κόραξ, ο Μαρπσάς, ο Λάμπρος και ο Εύβολος.
John Flaxman – Από την Οδύσσεια του Ομήρου , Houghton, Mifflin & Co., Riverside Press, 1905
Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον Άργο, τον πιστό σκύλο του Οδυσσέα, που πριν πεθάνει αναγνώρισε τον κύριο του μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια.
Ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος ( Publius Ovidius Naso) δίνει τα ονόματα των 36 σκύλων του Ακταίωνος, του άτυχου κυνηγού της ελληνικής μυθολογίας που ξεσκίστηκε από την αγέλη του, ανάμεσα τους ήταν ο Τίγρης, η Λαίλαπα, ο Αίολος και ο Αρκάς. Ο Πολυδεύκης αναφέρει άλλα 15 ονόματα σε μία λίστα που βρέθηκε στον Κολουμέλλα .
Η μεγαλύτερη όμως συντάχθηκε από τον λάτρη αυτών των ζώων Ξενοφώντα. Διάσημα ονόματα ήταν: ο Λευκός, ο Μελανός, ο Άνθος, η Θύελλα, ο Θηρευτής, ο Σκαφτιάς, ο Φύλαξ και διάφορα άλλα.
Ο Μέγας Αλέξανδρος τίμησε τον πιστό του σκύλο τον Πέριτα ονομάζοντας μια πόλη στο όνομα του. Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς υπενθυμίζουν στους αναγνώστες τους να επαινούν τους πιστούς τετράποδους συντρόφους τους.
Ο Αρριανός , ο ιστορικός της μακεδονικής εκστρατείας, αναφέρει: ένας πρέπει να αγγίξει το κεφάλι του σκύλου το, να το χαϊδέψει τραβώντας απαλά τα αυτιά του και να πει το όνομα του ή μια-δυο ενθαρρυντικές εκφράσεις, μπράβο!, καλό σκυλί!. Εξάλλου τα σκυλιά απολαμβάνουν την ενθάρρυνση όσο και οι τίμιοι άνθρωποι.
Πηγή : pronews.gr
20
20
